Film sam w sobie uważam za bardzo odważny pomysł. Chyba ciężko trafić nim do osób, które nie znają dość dobrze (i tak wystarczająco już zawiłych) losów Dylana. Bo "I'm Not There" (w przeciwieństwie do bardzo ciekawego "No Direction Home" Scorsese'a) biografią muzyka zdecydowanie nie jest. Dużym plusem jest soundtrack - kompozycje takie jak "Blind Willie McTell" były bardzo miłym zaskoczeniem. Całość ratuje niesamowita jak zawsze Cate B. i Christian Bale, który w mojej opinii stworzył jeden z najbardziej przekonujących portretów Dylana (Tom Paine Award speech!). Bardzo zawiódł mnie Heath Ledger - nie było w nim nic z Dylana. Zupełnie jakby dostał rolę, której bardzo nie chciał zagrać.
Muszę przyznać, że subtelne nawiązanie do "Masculin Feminin" Godarda około 34 minuty podbiło moje serce :)