Spotkałam się z Heathem Ledgerem dwa i pół roku temu w Wenecji. To wtedy z mało znanego aktora stał się wielką gwiazdą. W ciągu kilku dni, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W programie festiwalu znalazły się aż trzy jego filmy. W "Nieustraszonych braciach Grimm" był twórcą bajek uwikłanym we własną wyobraźnię, w "Casanovie" wcielił się w legendarnego uwodziciela. Ale powalił wszystkich niezwykłą kreacją w "Tajemnicy Brokeback Mountain". W obrazie Anga Lee zagrał kowboja, którego w latach 50. poprzedniego wieku dosięgła wielka miłość. Miłość trudna, w jego czasach i środowisku niemożliwa, bo do innego mężczyzny.

Pamiętam go dobrze. Sympatyczna, inteligentna twarz chłopaka z uniwersyteckiego campusu. Dżinsy, sprany Tshirt. Zazwyczaj za takimi facetami nikt się specjalnie nie ogląda na ulicy. Ale wokół niego zrobił się szum. Ledger wyraźnie czuł się w tym zgiełku zagubiony, nie umiał jeszcze przybierać gwiazdorskich póz i bronić się przed własną popularnością.

– Jak się czuję jako gwiazda? Nie mam pojęcia, przecież to wariactwo trwa dopiero trzy dni. Moje życie nabrało jakiegoś niebywałego tempa, ale próbuję się trzymać i nie wpaść w euforię. Albo nie zacząć panikować. Na razie jestem zaskoczony tym, że udzielam tak wielu wywiadów – powiedział mi.

Wtedy jeszcze się wydawało, że twardo stąpa po ziemi.

– Chciałbym rozwijać się jako aktor i jako człowiek – mówił. – Czas pokaże, jakie będę miał możliwości, by swoje marzenia zrealizować. Ale na razie się nie spieszę. W Holly-wood wszyscy – menedżerowie, agenci – uważają, że jak nie pracujesz, to przestajesz istnieć. Ja mam na ten temat inne zdanie.

Ten urodzony w Australii chłopak chciał być aktorem od dziecka. Miał 10 lat, gdy zapisał się do lokalnego teatru w Perth. Potem grał w telewizji, a w 1997 r. wystąpił w kręconym w Australii amerykańskim serialu "Roar". Dzięki tej roli zdobył amerykańskiego agenta i zaczął pojawiać się w filmach takich, jak "Zakochana złośnica" (1999), "Patriota" (2000), "Obłędny rycerz" (2001), "Czekając na wyrok" (2001), "Cena honoru" (2002). Postawił wszystko na jedną kartę, przeprowadził się nawet do Los Angeles. Ale Miasto Aniołów potrafi być okrutne.

– Chodziłem na zdjęcia próbne, niby świetnie mi szło, ale stale odpadałem na ostatnim etapie. Bo w końcu słyszałem, że jestem za młody do jakiejś roli. A jak miałem zagrać swojego rówieśnika, to asystent mówił: "Jest pan jak na swój wiek zbyt dojrzały".

Najbardziej żałował roli Aleksandra u Olivera Stone'a, ale mówiąc o tym natychmiast dodawał: "Właściwie nie powinienem tego powiedzieć, bo Colin Farrell był w tym filmie wyśmienity". Były jednak i takie propozycje, które odrzucił, nie chciał na przykład zagrać Spidermana. "Nie widziałem powodu, dla którego miałbym biegać po ekranie w rajstopach" – skwitował krótko swoją decyzję.

2005 rok był przełomowy. Gilliam, Hallstrom, Ang Lee – upomnieli się o niego fantastyczni reżyserzy. Po tym sukcesie nie rzucił się w wir, uważnie dobierał role. Przyjął propozycję młodego australijskiego reżysera Neila Armfielda i w jego "Candy" znów zagrał chłopaka szaleńczo zakochanego w młodziutkiej żonie, nieumiejącej wydobyć się z narkomanii. Potem był jednym z wcieleń Boba Dylana w interesującym filmie Todda Heynesa "I'am Not There".

We wrześniu pojawił się razem z Haynesem w Wenecji. Promował film, biegał przebrany za pajaca, w krótkich porteczkach, z twarzą wymalowaną farbami. Nikt nie wiedział, że za uśmiechem przykrywa rozpacz. Po kilku latach rozpadł się jego związek z wielką miłością jego życia, poznaną na planie "Tajemnicy Bokeback Mountain" aktorką Michelle Williams, z którą miał dwuletnią córeczkę. Ledger szukał pocieszenia w szaleńczej pracy. Zagrał Jokera w nowej części Batmana "The Dark Knight" Christophera Nolana, zaczął zdjęcia do "Imaginarium of Doctor Parnassus" Terry'ego Gilliama.

W jednym ze swoich ostatnich wywiadów dla "New York Timesa" przyznał się, że walczy ponad siły, spala się. Kiedy pracuje, śpi po dwie godziny na dobę. Cierpi na bezsenność, ciągle myśli o roli. A przecież wiadomo, że nie miał czasu, by doleczyć przewlekłe zapalenie płuc

ł: "Kiedy płacą ci 10 milionów dolarów za film, zaczynasz się zastanawiać, czy naprawdę jesteś tego wart. Potem twoja narzeczona zrywa z tobą i tracisz kontakt z dzieckiem. Wtedy przychodzi refleksja, że sława nie jest warta samotności. Pomimo to nie wierzę, że Heath popełnił samobójstwo"

Przypomniałam sobie, jak dwa lata wcześniej opowiadał mi o swojej przeprowadzce do Nowego Jorku. "W Brooklynie odżyłem – mówił. – Poczułem się fantastycznie. Chodzimy z Michelle na spacery i na zakupy, mamy sąsiadów, odwiedzamy się, razem robimy pizzę albo barbecue. To normalne życie". Wtedy jeszcze bardzo chciał bronić swojego prawa do normalności. Nie udało mu się.